Ze heeft uitzaaiingen in de longen. De behandeling was ‘slechts’ levensverlengend. Dit wordt de laatste bestraling. Met de zorgambulance brengen we mevrouw nog één keer naar het ziekenhuis.

De zorgambulance vervoert mensen die niet zelfstandig naar het ziekenhuis kunnen en onderweg mogelijk laag complexe zorg nodig hebben. Ritten met de zorgambulance zijn altijd vooraf ingepland. Niet zelden is het de laatste rit die de patiënt in zijn leven maakt, bijvoorbeeld naar een hospice. Als zorgambulancebegeleiders zijn we vooral bezig met het comfort van de patiënt. Soms hoor je een heel levensverhaal.

Ook met deze mevrouw raak ik onderweg aan de praat. Ze vertelt over de bijzondere band met een van haar kleinkinderen: een jonge vrouw die al het nodige heeft meegemaakt. Ze is onlangs moeder geworden en is nog maar 17 jaar oud.

Oma heeft haar achterkleinkindje nog niet kunnen zien, hoe dolgraag ze dat ook wil. Helaas is ze daarvoor te ziek. En het is zeer de vraag of dat er nog van komt, gezien het verloop van haar ziekte.

Nu hebben we soms, als het past in de planning, de mogelijkheid om met de zorgambulance iets extra’s voor mensen te doen. We zijn al eens met een vrouw langs de school gereden waar ze haar hele leven had lesgegeven. En met een meisje dat na een zwaar ongeluk wekelijks naar het ziekenhuis moest, zijn we wel eens naar de snackbar gegaan.

Ik overleg met mijn collega op de meldkamer ambulancezorg hoe vandaag de planning is. Hebben we op de terugweg van het ziekenhuis tijd voor een bezoek aan het achterkleinkind van onze patiënt? “Ja, dat kan vandaag”, krijg ik als reactie. Ook op de meldkamer ambulancezorg vinden ze het een mooi initiatief. En zo ver hoeven we niet om te rijden.

In het ziekenhuis waar mevrouw bestraald wordt, ontmoet ik haar zoon die aanwezig is om zijn moeder bij te staan. Het plan vindt hij meteen geweldig. Hij belt om onze komst aan te kondigen. “Dan rijd ik ook mee”, voegt hij eraan toe.

We komen met z’n vieren aan bij de kersverse tienermoeder die, samen met haar baby, nog thuis woont bij haar moeder. Het is een bijzonder moment. Vier generaties bij elkaar. Wat zijn ze blij om elkaar te zien. Dat gezicht van mevrouw…, ik had er wel een foto van willen maken. Gelukkig zit dit plaatje die wel in mijn hoofd.

De familie wilde ons na afloop bloemen sturen. Dat is uiteraard niet nodig. Wij vinden het mooi en fijn dat we soms zoiets speciaals kunnen doen voor een patiënt. We zijn geen wensambulance, maar als het past binnen de planning doen we wel eens iets extra’s.

Dit verhaal van een zorgambulancebegeleider is gebaseerd op de realiteit. Om privacyredenen is het verhaal op details aangepast.

PS. Uiteindelijk kregen we toch nog die bos bloemen. Die hadden ze naar ons werk gestuurd. Had niet gehoeven, maar het voelde als een extra blijk van waardering.