Ontspullen met Astrid (35)

Van alles slechts eentje

Het komt weleens voor dat ik met het schaamrood op mijn kaken ontdek dat ik het boek, dat ik net heb gekocht, allang in de boekenkast heb staan. Een jaar geleden al gekregen, niet aan toegekomen en vervolgens glad vergeten. Eigenlijk hebben we sowieso van alles dubbel in huis. Niet één tuingieter, maar drie, en – geen idee hoe het zo is gekomen – we hebben niet één draagbare radio maar vier. Ik heb een huisgenoot die er ook een ster in is dingen het huis in te slepen, die we al lang en breed bezitten. Daar zitten zaken bij waar mannen volgens mij rustig van worden: vochtvreters van de doe-het-zelf-winkel, rollen vuilniszakken, een setje nieuwe schoenveters en inklapbare boodschappenkratjes. Verder is-ie heel leuk hoor, die man van mij.

Ik kwam een grappig blogje tegen, dat hier over gaat. Het heet: The Simple Joy of One. Het is geschreven door auteur en ontspuller Joshua Becker, die besloot met minder bezittingen te gaan leven. Hij pakte het vrij rigoreus aan, volgens hem was dat nu eenmaal de beste methode. Al opruimend, kamer voor kamer, kwam hij er achter, dat hij van alles vaak duplicaten had. Eigenlijk had hij bijna alles wel dubbel in huis. Niet één flessenopener, maar drie. Niet één televisie, maar twee. Zo kwam hij op de ‘Simple Owning One’-methode. Hij besloot om voortaan van alles maar één exemplaar te hebben. Eén jas, één broek, één spatel, één pen, één lakensetje in de kast voor bed verschonen, en één televisie. Kiezen bleek niet eens zo moeilijk, beweert hij. Als je van alles maar een exemplaar mag houden, dan is dat het exemplaar dat je met de meeste zorg hebt uitgekozen. En als je minder hebt, ga je er beter voor zorgen, zie je sneller wat gerepareerd moet worden, en kun je kiezen voor betere kwaliteit.

Ik vind het lekker overzichtelijk klinken, en ik geloof meteen dat twee derde van ons huisraad uit dubbelingen bestaat. Maar ik zie toch wat praktische bezwaren. Ik vind het bijvoorbeeld natuurlijk helemaal prima om 12 van de 13 paar sportschoenen van huisgenoot weg te doen onder het mom van ‘schat-we-doen-aan-Simple-Owning-One’. Of 6 van zijn 7 blauwe overhemden. Of 7 van de 8 gel packs, bestemd voor het koelen van blessures na het sporten, maar vooral ondingen die ons kleine vriesvak verstoppen. Weg ermee. Maar ik word niet blij van het idee dat ik zelf dan ook nog maar één jurkje in de kast mag hebben hangen. En ja, ik heb te veel servies, maar verder leven met slechts één beker, één bord en één kom per persoon, zoals Joshua Becker is gaan doen, is niet helemaal het plaatje dat ik voor ogen heb. Namelijk dat we pogen een beetje een bourgondisch schuif-maar-aan-en-eet-maar-mee huis te zijn. Niet zo fijn als je bezoek eigen bestek en bord mee moet nemen. Om nog maar te zwijgen over één versiering in de kerstboom straks. Ik denk dat ik subiet het huis word uitgezet door een tienjarige en een twaalfjarige decembermaand-fan. Dus bij deze een kansloos project voor Huize Astrid, dat ‘Simple Owning One’-verhaal.

Toch liet het verhaal van Joshua Becker me niet meteen los. Opeens zie ik mijn huis als een soort animatiefilm waarin mijn spullen me dingen toeroepen als: ‘Haha, van mij heb je er zeven’. Of:  ‘Gekkie, ik ben de tiende in dit huis’. En ik vond een toepasselijke quote, die al de hele dag in mijn hoofd rondzingt: A man with one watch knows what time it is. The man with two is not quite sure. En zo is het. Met meer dan één wordt het leven echt een tikkie ingewikkelder.

Astrid is samen met Irene de oprichter van Flow. Ze woont samen en heeft twee kinderen. Ze schrijft elke dinsdag over de zin en onzin van ontspullen.

Promotional image

Van mental health tot goed nieuws

Flow nieuwsbrief

Wil je nog meer verhalen van Flow? Twee keer per week versturen we een mail met nieuwe artikelen.

SCHRIJF JE IN