Zorgen voor

De afgelopen weken staat in het teken van zorgen voor.
Het begon een paar weken geleden met onverwachts zorgen voor mijn moeder.
Ze kreeg wondroos en er moest van alles geregeld en gezorgd worden.
Een paar weken later (11 juli j.l.) was onze zoon aan de beurt. Hij zou geopereerd worden aan zijn kaak.
Als ik rood ben kan ik niet 'zorgen voor'. Dan drop ik dat 'zorgen voor' op manlief zijn bordje. En heb ik ook geen oren voor de gevoelens waar hij op dat moment mee zit: dat het niet uitkomt op zijn werk, dat hij ook overloopt. Maar je moet iets. Als hij het niet doet, doet niemand het. Dus soms na het nodige geruzie en gemopper (omdat het als dwangbevelen in mijn rood op zijn bord gelegd wordt), doet hij het meestal wel.
Ook neemt hij taken over als ik NIET rood ben, maar juist groen. Omdat het juist dan belangrijk is om te zorgen dat ik groen BLIJF. Teveel prikkels kan me zo weer richting rood drijven.
Dus hoe vaak had zoonlief van 16 - die geopereerd moest worden - geen afwezige moeder. Ontelbaar vaak.
Maar nu wilde ik er voor hem zijn.
Ik was groen.
Dus dat ging me gemakkelijk af.
Vaak word ik rood, als ik dingen niet meer overzie. Er plotseling te veel op mijn bordje komt of het een te grote brei aan verantwoordelijkheden is, die voor me ligt en ik niet weet waar te beginnen en waar te eindigen en ik van verlamming maar helemaal niet aan die brei begin.

Maar nu was ik groen.
Dus ik begon maandag aan mijn zorgweek.
En hij had me nodig.
Ik heb me niet aan hem opgedrongen.
Er was ook de mogelijkheid om bij hem te slapen in het ziekenhuis.
En als hij wilde, had ik hem losgelaten.
Ik heb me niet opgedrongen met mijn zorg.
Maar hij had me nodig.
Beide nachten in het ziekenhuis.
En ik was er.
Ik was blij dat ik wat voor hem kon doen.
Dat mijn aanwezigheid genoeg was.
Voor de grote puber,
die me soms met woorden liever ziet gaan dan komen.
Ik was er.
En ik kon er zijn.
Ik kon het voor hem doen.
Want ik was groen.
Ik deed en doe (nu weer thuis voor hem zorgen) het niet uit schuldgevoel, voor al die ontelbare keren dat ik er NIET was. Dat ik de rode, schreeuwende moeder was, vol van dwang en onrust.
Dat hoef ik ook niet goed te maken.
Dat verlangt hij niet van me.
Dat verlangt niemand van me.
Hij kent me juist door en door.
En aanvaardt me in het groen en in het rood.
Ik deed het ook niet voor mezelf. Om nu eindelijk eens dat goede gevoel te hebben ('kijk mij nou... hoe geweldig ik voor oudste zoon zorg').
Nee.
Ik doe het gewoon.
Omdat ik het kan op dit moment en hij mijn kind is.
Dan mag ik in de mij gegeven rol als moeder gaan staan.
Dan mag hij mijn kind zijn en ik zijn moeder.
En daarbij hoort ook weer loslaten op het juiste moment.
Maar nu even niet.
Nu ben ik er voor hem.
En ben ik groen.

Het uitzicht vanuit de ziekenhuiskamer van zoon.

Ja? Groen?
Vanmorgen had mijn moeder opnieuw koorts.
Plan B.
Plan C.
Wat is eigenlijk het plan?
Onverwachte dingen.
Ongepland.
Overzicht weg.
Bam!

Bovendien...
Door alle geplande én ongeplande zorg, til ik heel veel over onze (late) vakantie heen.
Het is hier laat vakantie.
En we gaan ook laat.
Twee weken naar een huisje.
De school van jongste begint pas begin september.

En dan komen al die dingen die ik over de vakantie heen getild had.
Een hoop leuke dingen ook: fietsen met mijn zus in september (5 dagen), een EVA-dag in oktober, naar Berlijn in oktober (5 dagen). Leuke dingen die wel grote delen van mijn tijd in beslag nemen. Dat betekent dat allerlei afspraken daar om heen gepland moeten worden. Het blijft groen, zolang er niet te veel op mijn bordje ligt en het te behappen is (voldoende ruimte in mijn agenda). Elke dag een afspraak of meerderen voelt en is voor mij te druk. Maar met de dingen rondom het gezin is dat vaak wel de praktijk. En dat heeft niets met plannen te maken. Ik kan heel goed plannen en plan ook zelf. Juist. Dan behoud ik overzicht. Maar juist dan, zie en vóel ik vooral dat het te veel voor me kan zijn om in het groen te blijven. Daar moet ik zó voor waken.
En ik moet na de vakantie eindelijk eens actief op zoek naar die begeleiding voor mijn autisme (zie ook deze blog over uitbehandeld zijn: http://kwetsbaarheid.blogspot.nl/2016/06/behandelbaar.html.) Ik zou contact opnemen met iemand die én autismecoach is, met name voor vrouwen én christen is. Een vrouw in Geldrop. Mooi. Of niet. Wil ik er wat aan hebben, moet je denken aan 2x per maand een afspraak. Behalve dat dat financieel wat kost, is het ook een tijdsinvestering. Het ligt ook niet naast de deur. Dus twee dagdelen per maand ben ik er al gauw mee kwijt, en dan heb ik het nog niet over de tijd die het me kost om alles naderhand te laten landen. En dat bovenop de overige dagdelen die ik sowieso al kwijt ben aan leuke (is ook zorgen voor mezelf) en minder leuke dingen. De druk voelt voor mij al snel te groot. Ook van de leuke dingen. Ook van noodzakelijke begeleiding. Dan zit ik aan de ene kant aan preventie te doen, door begeleiding in te zetten, aan de andere kant levert het ook stress en chaos in mijn hoofd op, waardoor ik júist rood word. Dat is levenslang al mijn dilemma met hulpverlening. Wat ik feitelijk nodig heb, is gewoon rust. Daar hoef ik geen dure begeleiding voor in te huren. Rust om vrouw van, moeder van, dochter van te zijn. En daar heb ik al meer dan genoeg aan.

Ik heb er aan mogen proeven. Wat het is om een 'groene moeder' te zijn. En zie er ontzettend tegenop om die rust te moeten verstoren door weer van hot naar her te rennen.
Het voelt gewoon vol, wat er allemaal over die vakantie heen getild is.
Dus maar leven bij de dag.
Wat vandaag?
Een zoon en een moeder om voor te zorgen.
Wat morgen?
Een zoon en een moeder om voor te zorgen.
Maar daarna?
Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad.
En ik laat me gek maken door de grote brei die in de toekomst ligt.
Als ik vandaag doe wat mijn hand te doen krijgt, heb ik al genoeg te doen.
Mijn Vader God zorgt voor de mussen en de merels.
Hoeveel te meer zorgt Hij dan niet voor mij? Pér dag.
Moet ik dan helemaal niet plannen?
Zeker wel.
Maar dan mag ik het loslaten.
Mag.
Anders wordt dat ook nog een druk.
De zoveelste.