Nog een laatste brief aan Renata Agamiryan

Ik weet niet of je in de hemel ook kunt tekenen of schrijven. En ik vraag me af of je wanneer je daarboven vanuit de wolken naar beneden staart nog verdriet of pijn ervaart. Heb je als je in de hemel bent nog verwerkingstijd nodig van alle aardse ellende?

Vanmorgen bekeek ik de uitzending van 'De vijfde dag' nog eens, waarin je juist samen met je familie vanuit Nederland was uitgezet naar Polen. Dat was makkelijk, want jullie waren oorspronkelijk via Polen naar Nederland gevlucht. De wet zegt dat wanneer je als vluchteling Europa binnen komt, je asiel moet aanvragen in het eerste land waar je binnen komt.

Watjes
Jullie zaten in het AZC in Baexem toen het bloeden in je neus begon. Toen je klieren op begonnen te zetten. Toen er blauwe plekken op je huid verschenen. Een paar weken lang smeekten je ouders om een bloedtest. Je kreeg watjes in je neus om het bloeden te stoppen. Vanuit Baexem werden jullie tijdelijk in een cel in Zwolle geplaatst waar niemand je wilde onderzoeken. Jullie werden overgeplaatst naar het detentiecentrum in Rotterdam, waar je paracetamol kreeg.

Lieve Renata, ik hoop dat je weet dat je ouders alles op alles hebben gezet om je toch te laten onderzoeken. Dat het niet aan hen heeft gelegen. En wij Nederlanders hadden je, als jij ónze dochter was geweest, ook allang naar een ziekenhuis gebracht, natuurlijk! Maar je moet begrijpen dat ons land een land is met een systeem.

Het systeem is dat we alles op alles zetten om zo min mogelijk vluchtelingen op te nemen in ons land. Dit is zo bedacht omdat wij een van de rijkste landen ter wereld zijn en dat is iets wat we graag zo houden. En in jouw geval was het makkelijk: jullie zijn via Polen gereisd, dus Polen was het eerste Europese land waar jullie binnenkwamen. Jullie moesten daar een asielaanvraag indienen. Niet bij ons.

Maar wanneer er hier bloed bij jou was geprikt, dan was er officieel vastgesteld dat je te ziek was geweest om uitgezet te worden. Dan hadden wij jou en je familie toch hier op moeten nemen. Begrijp je dat we dus geen keus hadden, lieve Renata?

Tv-uitzending
Ik hoorde een arts zeggen dat ruim 90 procent van de kinderen die leukemie krijgen in de vorm die jij had, dat overleven mits ze op tijd behandeld worden. Dat als je vijf dagen later in Polen was aangekomen je in een Nederlandse cel was gestorven.

Na de tv-uitzending met die uitspraak ontstond er zoveel ophef over ons systeem dat we jou en je familie toch terug naar Nederland haalden. Toen hebben de doktoren alsnog hun best gedaan en ik hoorde dat meneer Fred Teeven een paar weken geleden zelfs nog persoonlijk bij je op bezoek is geweest. Het is daarom extra verdrietig dat je nu bent overleden.

Lieve Renata, het spijt ons. Ik hoop dat je dat weet. Maak je een mooie tekening daar? Met het uitzicht vanuit de hemel?